Όταν λέμε πόνο θέλω να φανταστείτε τον χειρότερο πόνο της ζωής σας. Γέννα, ατύχημα, πένθος. Οτιδήποτε. Και πολλαπλασιάστε το με το ένα εκατομμύριο. Δεν υπερβάλλω. Να ξυπνάς, να βλέπεις τον ήλιο και να λες «Γαμώ το, ξύπνησα και σήμερα». Να μην σταματάει ποτέ, σαν την βοή, να μην έχει τέλος, διέξοδο, ένα μόνιμο βουητό που δεν φεύγει ποτέ.
Και σου τρώει τον εγκέφαλο.
Κυριολεκτικά.
Σου διαλύει τη βιοχημεία. Όπως χαλάει το συκώτι, έτσι χαλάει και το κεφάλι. (πχ. Αλτσχάιμερ) Δεν μπορείς να παράξεις τις ορμόνες που παράγουν άλλοι ή και να τις παράγεις δεν αξιοποιούνται γιατί είναι τόσο μεγάλη η ζημιά που απλά τις κατουράς.
Να μιλήσουμε για τον αυτοκτονικό ιδεασμό; Να πούμε τι είναι πραγματικά; Είναι ο εγκέφαλός σου που χαλάει τόσο πολύ που σου προτείνει, αν όλα πάνε χάλια, να φουντάρεις από κάπου στα 70 σου. Κι όσο χαλάει, τόσο σου κατεβάζει και την ηλικία. Και το εβδομήντα γίνεται μεθαύριο.
Κι όλα γίνονται από έγχρωμα, γκρι, μετά ασπρόμαυρα, και μετά είναι φως και σκοτάδι. Τίποτε άλλο. Και το φως πονάει γιατί είναι πολύ φανταχτερό και δεν πας προς τα εκεί. Πας προς το σκοτάδι που νιώθεις πιο άνετα. Και μετά αποφασίζεις να το τελειώσεις γιατί δεν αντέχεται άλλο αυτός ο πόνος, δεν υπάρχουν άλλα ναρκωτικά, από αλκοόλ τα ήπιες όλα, έτσι κι αλλιώς τόσο χάλια που έχεις φερθεί στο σώμα σου δεν θα αντέξει και πολύ ακόμη.
Και μετά καληνύχτα.
https://www.koutipandoras.gr/article/na-milisoyme-ligo-gia-tin-katathlipsi
0 comments:
Post a Comment